دبيرستان تعطيل شده بود، سال دوم دبيرستان بودم، با شتاب به مدرسه ي طلبگي ( مسجد حاج مد ابراهيم) مي رفتم. توي ذهنم درس منطق را مرور مي کردم. کتاب الکبري في المنطق که البته کتاب کوچکي بود اما پر بار و پر نکته. درست سر پيچ کوچه مدرسه- توي خيابان عباس آباد، ميان باغ ملي و سه راه ارامنه- ديدم زن خاچيک با دخترش سونيا دارند از روبرويم مي آيند. شش سال مي شد که آن ها را نديده بودم. سونيا دو سال از من بزرگتر بود. مادرش مثل بيشتر زن هاي ارمني روسري اش را پشت گردن و زير بافه ي موهاش گره زده بود. گوش هاش هم با گوشواره هاي فيروزه اي بيرون روسري سفيدش مانده بود. سونيا روسري نداشت. سلام کردم. زن خاچيک پيشاني ام را بوسيد! درست مثل همان سال هاي کودکي که به خانه شان مي رفتيم. گفتند خانه اشان را آورده اند اراک؛ سه راه ارامنه زندگي مي کنند. گرم گفتگو بوديم که ناگاه تيزي نگاهي دلم را لرزاند! آقاي عامري معلم منطق لحظه اي ايستاد و از پشت شيشه عينک ذره بيني اش نگاهمان کرد و رفت. به مدرسه مي رفت. با خودم گفتم يعني ديد که زن خاچيک پيشاني ام را بوسيد؟ او که از مادرم بزرگترست! از سوي ديگر با خودم مي گفتم هر چه باشد او ارمني ست و آقاي عامري که نمي داند ما با هم آشنا هستيم. وقتي به حجره اقاي عامري رسيدم؛ بلا فاصله پرسيد آن ها کي بودند؟ گفتم اهل حمريان بودند، از کودکي با خانواده شان آشنا بودم و با دختر و پسرشان هم مدرسه اي. ارمني هستند ديگه؟